Rozdział 2

Weszłam do gabinetu, który dzieliłam z starszym bratem. Podeszłam do biurka i otworzyłam jedną z szuflad. Wyciągnęłam pistolet.

-Dawno się nie widzieliśmy- mruknęłam i ruszyłam w kierunku sejfu. Wzięłam zapasową amunicję i jeszcze jeden pistolet.

Potem opuściłam naszą firmę. Wsiadłam do samochodu i pojechałam do szkoły. Byłam tam jakieś dziesięć minut później. Wysiadając zauważyłam moją przyjaciółkę, która siedziała na murku i wpatrywała się w telefon. Znałam ją od przedszkola. Ufałam jej, a ty już coś. Znała praktycznie wszystkie moje tajemnice. Wiedziała o rzeczach, o którym moi rodzice nie mieli pojęcia. W moim życiu były trzy najważniejsze osoby. Camilla, Max i mój były ochroniarz Borys. Ten ostatni częściej się mną zajmował niż własne ojciec. To on nauczył mnie wszystkiego. Był moim przyjacielem.

-Co tam tak grzebiesz?- spytałam dziewczynę.

-Jezus, Ann straszysz- wyznała wystraszona.

Uśmiechnęłam się z satysfakcją.

-Widocznie masz coś na sumieniu.

 Przyjrzałam jej się. Blond włosy miała upięte w wysoki kucyk, a na twarzy jak zwykle delikatny makijaż. Ubrana była w szorty i luźną, niebieską bluzkę, która podkreślała kolor jej oczu.

-Jak tam rozmowa z tatą?- spojrzała na mnie zaciekawiona.

-Mam zlecenie.

Na twarzy dziewczyny pojawił się uśmiech, jednak po chwili on zniknął.

-Zostaje tym razem- dodałam, myśląc że to właśnie o to jej chodzi. Pomyliłam się. Minę miała ciągle taką samą

-Ann obróć się.

Zrobiłam co powiedziała i westchnęłam.

-Czego chcesz?- warknęłam.

Przede mną stał Paul Brown, przywódca szkolnej elity. Wpatrywał się we mnie tymi swoimi czarnymi gałami. 

-Ty będziesz ochraniać moją siostrę?

Byłam pewna, że na mojej twarzy pojawiło się zdziwienie. Nie chodziło o to, że sama dowiedziałam się o tym pół godziny temu. Zdziwił mnie jego ton. Myślałam, że jak zwykle powie to pewien siebie z arogancją i wyższością. Jednak w jego głosie nic takiego nie usłyszałam.

-No, niestety- przyznałam.

Pochylił się nade mną.

-Jeśli coś jej się stanie, popamiętasz mnie do końca życia- no i wrócił.

Prychnęłam.

-Nie wiem jak inni, ale ja nie boję się ciebie. A teraz spadaj, nie chce mieć zniszczonej reputacji przez rozmowę z tobą- wiedziałam, że wiele osób przygląda się naszej rozmowie. Byłam też świadoma tego, że za chwilę po szkole rozniosą się różnego rodzaju plotki wyssane z palca.

Chłopak popatrzył na mnie jeszcze przez chwilę, a potem obrócił się i poszedł.

-Co to było?- spytała zdziwiona Camilla.
-Moja praca- mruknęłam.

Gdy przyszłam na stołówkę, Cam już siedziała przy naszym stoliku. Kupiłam sobie wodę i sałatkę, a potem dosiadłam się do niej.
-Więc mów, jak to jest z tym twoim nowym zleceniem- zażądała dziewczyna, której wcześniej obiecałam, że wszystko wyjaśnię na lunchu.
-Tak właściwie to jest praca jak każda inna, no może oprócz tego, iż będę ochraniać siostrę Browna.
-I ty się tak od razu zgodziłaś?- Camilla przyglądała się mi, zbyt dobrze mnie znając, by uwierzyć, że to prawda.
Przedłużałam moment odpowiedzi zaczynając jeść sałatkę.
-Tata mnie namówił, a ja postaram się by jak najmniej spotykać Paula. Po szkole jadę do nich omówić szczegóły- wyjaśniłam.

-Oni są znów razem?- zmieniła temat wpatrując się w jeden z stolików, który był w centrum jadali. Jak myślicie, kto tam siedział? Bingo. Nasza elita. Spojrzałam na te puste laski, które siedziały na kolanach tak samo pustych i zapatrzonych w siebie chłopaków.
Wzruszyłam ramionami.
-Przecież wszyscy wiedzą, że on zmienia dziewczynę co chwilę- odpowiedziałam mając na myśli Paula.
-Ta... Ale ciągle powraca do Sary.
-Ty chyba nie mówisz, że chciałabyś być na miejscu tych plastików- kolejny raz przyjrzałam się mojej przyjaciółce.
-Nie, skądże. Tylko myślę, że nie wszyscy są tacy jak ich widzimy. Spójrzmy na przykład na ciebie. Niby jesteś otwartą osobą, a tak naprawdę, wszyscy widzą tylko to co pokażesz, czyli twoją maskę.
Miała racje znała mnie jaki nikt inny i co chwilę dało się to zauważyć, jednak to nie odwróciło mojej uwagi od nagłej zmiany Camilli.
-Chodzi ci o Jamesa- zgadłam. James był chłopakiem, w którym Cam kiedyś się kochała, ale przeszło jej gdy on dołączył do tamtej grupy. Teraz stwierdziłam, że najwyraźniej jej nie przeszło.
-Rozmawiałam z nim ostatnio- powiedziała zawstydzona.- On jest taki jak kiedyś. Po prostu teraz udaje, by oni nadal chcieli się z nim kumplować.
-To dla mnie chore- oznajmiłam.
-Dla mnie też, ale...-dziewczyna spojrzała mi w oczy.- Ale jeśli się nie zmienił, to dlaczego miałoby się zmienić moje zdanie o nim?
Nie wiedziałam co mam jej odpowiedzieć. Jej oczy zdradzały wszystko. Camilli nadal zależało na Jamesie. A ja nie miałam prawa jej osądzać.

*********
Drugi rozdział napisany :). Co sądzicie o nim? Od razu przepraszam za błędy, które na pewno się pojawiły. Mam nadzieję, że zostawicie po sobie ślad w postacie komentarza.
Rozdziały będą dodawane raz lub dwa razy w tygodniu.
Do napisania