Rozdział 23

Miałaś nie płakać, miałaś być twarda
Co z tobą jest?!*
----------------

 CZYTASZ = KOMENTUJESZ

-Lucas- szepnęłam.

Zrobiłam krok w tyłu i pokręciłam przecząco głową. Do moich oczu napłynęły łzy. Cholerne łzy. A obiecałam sobie, że już nigdy nie będę przez niego płakać.

Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Spojrzałam na niego zdziwiona.

-Tak, skarbie?- zaśmiał się szyderczo.

Rozpoznałam ten głos. Jak mogłam być tak głupia? To on. To przez niego zaczęłam zadawać się z Organizatorem. A teraz? Teraz niszczy mi psychikę.

Przełknęłam głośno ślinę.

-Co..tu robisz?- spytałam jąkając się.

Znów się zaśmiał, a ja miałam ochotę zakryć uszy. Sam jego głos budził we mnie przerażenie, a w tej chwili byłam sam na sam z nim w pustym domu.

-Wróciłem?- blondyn wpatrywał się we mnie.- Chyba mi nie powiesz, że się nie cieszysz, prawda?

Zaczęłam się cofać. Lucas mruknął coś pod nosem wyraźnie zirytowany.

-Uciekaj- uśmiechnął się tajemniczo.

Jak najszybciej wybiegłam z pokoju i zbiegłam z schodów. Na ostatnim schodku obróciłam się. Chłopak podążał za mną spacerkiem.

Nawet nie zastanawiałam się, dlaczego nie ruszy za mną szybciej. Chciałam tylko uciec od niego. Otworzyłam drzwi i już miałam wybiec, gdy ktoś stanął mi na drodze. Podniosłam wzrok do góry i ponownie zaczęłam cofać.

Czułam jak moje serce bije kilka razy szybciej.

-Już nie jesteś taka odważna- mruknął James idąc w moim kierunku.

Cały czas szłam tyłem spoglądając na moich "gości". Dopiero teraz zorientowałam się, jak bardzo byli do siebie podobni. To jeszcze bardziej mnie przeraziło.

Łzy płynęły mi po policzku. Byłam w pułapce, w własnym domu.

Lucas jak gdyby nigdy nic usiadł na skórzanym fotelu i popijał jakiś alkohol. James nadal zbliżał się do mnie. W pewnym momencie poczułam za plecami ścianę. Zamknęłam oczy próbując powstrzymywać płynące łzy.

Zacisnęłam dłonie w pięści żałując, że nie mam przy sobie broni.

-To co?- usłyszałam rozbawiony głos Lucasa.- Opowiesz mi, jak tam pozbierałaś się? Długo po mnie płakałaś?

Wzięłam głęboki oddech.

-Jesteś pieprzonym sukinsynem, Lucas- wysyczałam przez zaciśnięte zęby.

Zwinęłam się z bólu, gdy James wymierzył mi cios w brzuch. Zjechałam w dół i usiadłam na podłodze. Powoli otworzyłam oczy i ujrzałam Jamesa, który pochylał się nade mną.

-Mówiłaś coś, suko?- złapał moją twarz w dwa palce.

Odwróciłam wzrok.

-To dobrze- szepnął mi do ucha.

Już miał odejść ode mnie, gdy po raz kolejny mnie uderzył. Syknęłam z bólu.

Spojrzałam na wpatrującego się we mnie Lucasa. Jego lodowate spojrzenie przyprawiało mnie o dreszcze. Nie rozumiałam, jak kiedyś mogłam go kochać. Patrząc na niego, nie widziałam tamtego Lucasa. Tego, w którym się zakochałam, szkoda tylko, że tamten nigdy nie istniał.

-Organizator kazał cię pozdrowić- wyznał Lucas wstając z miejsca i podchodząc do mnie.

Skuliłam się bardziej myśląc, że chce mnie uderzyć. Pochylił się nade mną, a ja poczułam zapach jego perfum. Przymknęłam oczy, pragnąc by to co się stało dwa lata temu, nie miało miejsca. Miałam ochotę wtulić się w jego silne ramiona i poczuć się bezpieczna, tak jak to było dawniej.

-Spójrz na mnie- rozkazał.

Otworzyłam oczy i przeniosłam wzrok na jego twarz. Znałam każdy minimetr tej twarz. Jego nieskazitelna skóra, hipnotyzujące oczy i pełne usta.

Przygryzłam wargę niepewnie wpatrując się w blondyna.

-Nigdy nie pokochasz nikogo, tak jak mnie- usłyszałam jego szept.- Jesteś taka głupia i naiwna.

-Dlaczego... Dlaczego mi to robisz?- spytałam.- Kochałam cię, a ty się mną zabawiłeś, a teraz...

Chłopak przyjrzał mi się uważnie.

-Bo chcę cię zniszczyć. Chcę zniszczyć rodzinę Collinsów, pasuje ci?- uśmiechnął się łobuzersko.- Maxa nie trudno było zabić, ale z tobą chcę się zabawić.

Wstał i razem z Jamesem ruszyli w kierunku drzwi.

-A i jeszcze jedno- przypomniał sobie.- Nie myśl, że uciekniesz. Ta zabawa jest świetna.

Kiedy opuścili mój dom, ja nadal siedziałam przy ścianie. Nawet już nie czułam, że płaczę.

Było tego już dla mnie za dużo. Schowałam twarz w dłoniach i syknęłam, gdy lekko się poruszyłam.

Dopiero po chwili coś do mnie dotarło. Poczułam się zdradzona.

-Organizator chce mojej śmierci- szepnęłam sama do siebie.

Blondyni wsiedli do zaparkowanego nieopodal samochodu i ruszyli w kierunku klubu.

-Organizator będzie wściekły- mruknął James zaciągając się papierosem.

-Gówno mnie to interesuje- warknął Lucas i zacisnął mocniej dłoń na kierownicy.- Jak na razie wszystko jest na naszej głowie. 

Palący tylko wzruszył ramionami.

Blondyni byli spokrewnieni. Ich ojcowie byli braćmi bliźniakami, dlatego czasem ludzie sądzili, że są braćmi. Mimo, iż teraz byli identyczni, kiedyś było inaczej. James zawsze był spokojniejszy, nie lubił tłumów. Często spędzał czas sam lub w gronie najbliższych przyjaciół. Kochał Camillę jeszcze zanim ją dobrze poznał, a z Ann miał dobre stosunki. Jednak wszystko się zmieniło. Zaczął imprezować, ćpać i upijać się do nieprzytomności. Zmienił towarzystwo i stał się jednym z najpopularniejszych chłopaków w szkole. Powodem tego był pewien wypadek. Wypadek? On nie sądził, że to wypadek o wszystko obwiniał właśnie Collinsów. Wtedy zbliżył się do swojego kuzyna i stał się taki jak on. Nie było już w nim grama dobroci.

Samochód zaparkował pod jeszcze zamkniętym klubem. Obaj wysiedli z niego i udali się w stronę wejścia. W środku było pusto, a muzyka cicho grała w tle.Nie tracąc czasu ruszyli w kierunku swojego szefa, a ten powitał ich skinieniem głowy.

-Nie wzywałem was- stwierdził mężczyzna przyglądając się blondynom. Mężczyźni zajęli miejsce na przeciwko Organizatora.

Lucas był rozluźniony, za to James rozglądał się nerwowo w około. Czy się bał? On sam by tego tak nie określił. Odczuwał tylko lekki niepokój, wiedząc do czego jest zdolny jego szef. Dobrze wiedział co się stało z Ann, gdy była jego pupilkiem. Nie chciał się przekonać do czego zdolny był mężczyzna.

-Co się stało?- spytał zirytowany głos faceta.

-Mała zmiana planów- odparł lekko Lucas.

Siwiejący mężczyzna podniósł brew zainteresowany. Blondyn tylko na to się zaśmiał i napił się whisky, którą właśnie przyniosła barmanka. Chłopak odprowadził ją wzrokiem i dopiero gdy zniknęła, powrócił do szefa.

-Złożyłem jej wizytę- wyjaśnił.

Mężczyzna wywrócił oczami i rzucił w Jamesa małą torebeczkę z białym proszkiem.

-Na rozluźnienie- mruknął mężczyzna znudzony. - A teraz do roboty.

-Cześć babciu- szepnęłam do telefonu.

-Ann?- usłyszałam znajomy głos staruszki. Odetchnęłam z ulgą.- Coś się stało?

-Nie- skłamałam.- Chciałam... chciałam tylko wiedzieć, jak się czujesz.

Babcia westchnęła ciężko.

-Jesteś sama w domu, prawda?- zgadła.

Kobieta wiedziała co się dzieje u nas w domu. Wiedziała czym zajmuje się jej córka i wnuki, jednak nie wtrącała się w to. Kiedyś tak, ale gdy rodzice dali jej jasno do zrozumienia, co będę robiła w życiu, już nigdy nic nie powiedziała. Nie wiem co dokładnie rodzice jej powiedzieli, ale staruszka przestała się odzywać do każdego z nas. Było tak do tych wakacji, kiedy postanowiłam odbudować z nią kontakt. Ja mogłam próbować, ale ona nie chciała. Ugościła mnie na dwa miesiące, a później każdy mój telefon odrzucała.

-Babciu mam kłopoty- wyznałam.- Potrzebuję twojej pomocy.

Nic nie powiedziała. Już się martwiłam, że się rozłączyła, na szczęście po chwili odezwała się.

-O co chodzi?

-Muszę wyjechać z Los Angeles- wyrzuciłam, a po chwili dodałam.- Na zawsze.

Wieczorem niczego nie świadomy Paul, podjechał pod dom Anny. Nie czekając aż mu otworzy, sam wszedł do środka. Irytował się tym, że brunetka zapomina o tak prostych rzeczach, jak zakluczenie drzwi. Westchnął i ruszył w kierunku schodów. W pokoju zastał Ann, która najwyraźniej się pakowała. Na środku pokoju stała walizka, do której dziewczyna rzucała wszystkie potrzebne jej rzeczy. Zaczynając od broni, a kończąc na szczoteczce do zębów. B iegała po pomieszczeniu i co chwilę dorzucała jakąś rzecz do torby. Brunet zaintrygowany oparł się o framugę drzwi i przyglądał się dziewczynie. Ta nieświadoma obserwatora, mruczała coś pod nosem. Można było dosłyszeć jak co chwilę z jej ust pada kolejne przekleństwo.  

-Co robisz?- spytał Paul po kilku minutach.

Dziewczyna w ogóle nie zainteresowana gościem, odburknęła tylko.

-Pakuję się, nie widzisz?

-Widzę, tylko nie wiem dlaczego- czekał aż dziewczyna mu to wyjaśni.

Brunetka wzniosła oczy ku górze i powróciła do pakowania.

-Wyjeżdżam- odparła po jakimś czasie.

-Jeśli chodzi o Maxa...- zaczął, ale nie dała mu dokończyć. Pierwszy raz od jego przybycia, spojrzała na niego. Jej wzrok był pusty, pozbawiony jakichkolwiek uczuć. Można było zauważyć, że wcześniej płakała.

-Ty nic nie rozumiesz!- podniosła ton.- Nie wiesz wszystkiego.

-To mi powiedz- wzruszył ramionami.

Był pewien, że jak zwykle dziewczyna powie mu o co chodzi. Niestety tym razem tak nie było. Posłała mu lodowate spojrzenie i ruszyła do łazienki by sprawdzić, czy czegoś nie pominęła.

-Nie wypuszczę cię stąd- oznajmił chłopak i jakby na potwierdzenie tych słów, wszedł do pokoju, zamknął drzwi i oparł się o nie.

Ann wywróciła oczami. Spojrzała na chłopaka wiedząc, że to może być ich ostatnie spotkanie. Westchnęła ciężko i zaczęła mówić.

-Ja już nie daje rady- oznajmiła zaciskając dłonie w pięści.- Ktoś kto zabił Maxa, był dla mnie kimś bliskim. Ja go kochałam, rozumiesz? A raczej osobę, która nigdy nie istniała.

Brązowooka błądziła wzrokiem po całym pokoju omijając postać chłopaka.

-Dlatego muszę uciec- szepnęła. - Nie wiem kto jeszcze jest w to zamieszany... Ale do cholery, nie dam sobie rady sama. Nie mogę zabić ludzi, którzy odebrali mi brata... Nie mogę, a skoro nie mogę....

Ann spojrzała w ciemne oczy Paula.

-Jestem snem, pamiętasz?- spojrzała na niego znacząco.- Więc muszę odejść.

-A co jeśli ci nie pozwolę?- spytał.

-Nie ty decydujesz- podeszła do chłopaka, a ten się odsunął. Otworzyła drzwi i ostatni raz przeniosła wzrok na bruneta.- Żegnaj Paul.

Chciała wyjść z pokoju, ale słowa jej rozmówcy, ją zatrzymały.

-Pracowałem dla twojego brata...

*************
Bracia- "Po drugiej stronie chmur"

Co sądzicie o tym rozdziale? Jednak dałam radę go napisać w tym tygodniu. Czekam na wasze opinie. Jeśli macie jakieś pytania, to zapraszam tutaj ------> Ask
Do napisania.